In, … en óp de kast
De elektrische draadjes in onze huidige lasdozen; bruin, blauw, zwart en geel/groen, waren lang geleden nog groen, rood, zwart en grijs. ‘In het grijze verleden’ inderdaad, en de lasdoppen waren nog van porselein, met een conisch gedraaid, metalen, verend binnenwerkje. Heel anders dan de huidige lasdoppen want die lijken meer op stukjes “Engels drop” met gaatjes. De electrotechnische afdeling van de NAM in Schoonebeek, waar ik als leerling-monteur mijn loopbaan begon, was niet alleen verantwoordelijk voor de werkzaamheden aan de proces-installatie’s in de directe omgeving en verderop in de regio, maar verzorgde ook het electrotechnisch onderhoud in/aan de kantoorgebouwen, diverse werkplaatsen, een trainingscentrum, een sportcentrum met recreatiegebouw, en een aantal verspreid liggende personeelswoningen. Ik heb daar als hulpje van een 1e monteur heel veel ervaring opgedaan met het werken aan huisinstallatie’s maar daarbij heb ik in één van de woningen eens een héél vreemde ontdekking gedaan. Iets waar de bewoonster ontzettend NIET blij mee was. Het is wel lang geleden maar ik kan het mij nog goed herinneren.
De muren van deze woning waren van slechte kwaliteit en van een aantal schakelaars en wandcontactdozen (toen nog van het type ‘opbouw’) waren de pluggen en de bevestigings-schroeven zodanig losgeraakt in de broze muur dat ze niet meer normaal vastgezet konden worden. Onze oplossing voor dit probleem was het verdiept in de muur aanbrengen van een blokje hout met schuine kantjes en dat vast te zetten met een beetje zand/cementspecie (hufterbestendig!) Er moest dus met hamer en beitel eerst een ondiepe sleuf in de muur worden gehakt, met de afmetingen van het blokje hout, en dat was een klusje voor mij. Hoewel ik voorzichtig te werk ging sloeg ik al na een paar klappen dwars door de muur heen en zag en hoorde, door het ontstane gat heen, brokjes steen omlaag vallen. Dat was niet zo bedoeld maar in de spouwmuur kon dat immers geen kwaad? Toen ik daarna in de donkere opening keek zag ik opeens iets vreemds liggen en pakte een handlamp om beter te kunnen zien wat het was.
Ik was stomverbaasd en vroeg aan mijn collega/leermeester ,,…hoe kunnen nou een doos van een Philishave-scheerapparaat en een tennis-racket in een spouwmuur terechtkomen….?!”. Hij keek mij aan met opgetrokken wenkbrauwen, een spottend lachje om de mond, en antwoordde mij met: ,,…Spouwmuur?, spouwmuur?…”; ,,…Man!, dat kan toch helemaal niet want je staat in een binnenmuur te hakken …!!!” (Ai!). De vrouw des huizes kwam net langs gelopen en had ons gesprek opgevangen. Ze draaide zich met een ruk om, keek in het gat in de muur, en zei met overslaande stem, in Drents dialect: ,,…Oh Got man!, ie zit bi-j mi-j in de kaste en doar stiet ok al mien serviesgoed in…!”(Oei!). Zij zat behoorlijk ‘óp de kast’ en met kromme tenen volgde ik haar naar de kamer, aan de andere kant van de muur, en wachtte vol spanning af over wat ik in de kast had aangericht met mijn gehak.
Toen de kastdeur geopend werd kwam er alleen een stofwolkje naar buiten en in de kast bleken, wonder boven wonder, alle brokjes puin nét náást haar kristallen glazen, kopjes en schoteltjes terecht te zijn gekomen (Pfff!). Mijn eindconclusie was dan ook; wát nou bla-bla-bla, hoog-uit-de-boom servieskast! Het was een doodordinaire rommelkast waarin van alles en nog wat werd bewaard.
Er was dus eigenlijk helemaal niets beschadigd en behalve de schrik, en de stenen en de stofbende in de kast, zou je kunnen zeggen: “Eind goed, al goed”. Tenminste, dat vónden wij! en bij ons vertrek naar de werkplaats zeiden we: ,,…Nou mevrouw, nog bedankt voor de koffie en tot ziens he?…”. We moesten n.l. nog terugkomen om de muur verder af te werken en nog een schakelaar en wandcontactdoos op ‘het houtje’ te monteren. Ze antwoordde met een onderdrukt, zuinig lachje en zei:,,…tot ziens…?!, now, liever niet heur; van mi-j maa-j wél wegbliemm met al oen gebreek dwars deur de mure hén…’. De leerling bleef nog een tijdje leerling, maar ”door schade en schande werd ook hij wijs…”, en “een ezel stoot zich ……”. Juist; en als het gezegde klopt heeft het ook weer zo z’n voordeel om af en toe een ezel te zijn.
Sinus sr.